Vagina-facial-225390.jpg

«¿Te puedo preguntar de qué te operas?», una pregunta del todo inofensiva que me hizo uno de mis profesores cuando a mediados de este mes de noviembre le expliqué que no podría hacer los exámenes finales porque me coincidían con la semana que estaría ingresada en Barcelona por mi operación. La temida pregunta… El resto de profesores se habían limitado a un «¿No es nada grave, no?» o simplemente me habían deseado suerte y me habían fijado directamente el examen para el mes de enero cuando ya estuviese recuperada.

Por unos segundos me quedé en shock, sin saber cómo salir del apuro. ¡No podía decirle al profesor que me iba a meter en un quirófano para que me creasen una neovagina! ¿Qué le iba a decir? «Oye mire, que me van a arreglar la vagina». Así que mi reacción fue la de «es algo personal» y entonces el que se quedó cortado fue él porque percibió la indirecta de que se estaba metiendo en un jardín.

Al salir del aula me quedé pensando en lo que había pasado y entonces me di cuenta de lo absurda que había sido mi respuesta a la defensiva. Está claro que tengo derecho a la intimidad y que no tengo por qué darle detalles a un profesor (ni a nadie) del motivo de una intervención quirúrgica, pero si hubiese ido a Barcelona para operarme del corazón o de un quiste en el riñón estoy segura de que lo habría dicho de manera automática.

¿Qué diferencia hay entre una vagina y cualquier otro órgano del cuerpo? Si es que la vagina por lógica pura hasta tendría que verse con más naturalidad que ninguna otra parte del cuerpo femenino. De ahí procede la vida, de lo que tenemos entre las piernas demasiado silenciado. Vida y placer, ambas cosas de lo más normales y naturales en nuestro mundo. Si venimos de ahí, de lo que las mujeres tienen abajo, ¿por qué una vez que llegamos al mundo se deja de hablar de ello?

Quizás esa pregunta que me hizo pasarlo mal durante menos de un minuto, fue la que me impulsó a no tener miedo a hacer pública mi enfermedad. Me di cuenta de lo necesario que es romper los silencios para normalizar muchas de las cosas que se han convertido en verdaderos tabús y que, sin darnos cuenta, nos hacen menos felices. Ninguna mujer debería sentirse avergonzada por hablar de su vagina. Ya van siendo horas de ver las cosas como lo que son: una vagina es lo que es, un órgano más.


 

VERSIÓN GALEGA

Vaxinas silenciadas

Vagina-facial-225390.jpg

«Pódoche preguntar de que te  vas operar?», unha pregunta sen malicia que me fixo un dos meus profesores cando a mediados deste mes de novembro lle expliquei que non ía poder facer os exames finais porque me cadraban xusto na semana na que ía estar ingresada en Barcelona polo da operación. A temida pregunta… O resto de profesores limitáranse a un «Non é nada grave, non?» ou simplemente me desexaran sorte e directamente me puxeron o exame para outra data no mes de xaneiro cando xa estivera recuperada.

Por uns intres quedei nunha especie de estado de shock, sen saber cómo saír do apuro. Non podía dicirlle ao profesor que me ía meter nun quirófano para que me fixeran unha neovaxina! Que lle ía dicir? «Oes mira, que me van a arranxar a vaxina». Así que a miña reacción foi a de «é algo persoal» e entón foi el o que quedou cortado porque debeu de percibir a indirecta de que se estaba a meter nun xardín.

Ao saír da aula púxenme a pensar no que pasara e entón deime de conta do absurda que fora a miña resposta medio á defensiva. Está claro que teño dereito á miña intimidade e que non teño que darlle detalles a ningún profesor (nin a ninguén) do motivo dunha intervención quirúrxica, pero se fora a Barcelona para operarme do corazón ou dun quiste no riñón, poría a man no lume de que o diría abertamente de maneira automática.

Que diferencia hai, pois, entre unha vaxina e calquera outro órgano do corpo? Se é que ademais, a vaxina, por pura lóxica, ata tería que verse con máis naturalidad que ningunha outra parte do corpo feminino. De aí vén a vida, do que temos entre as pernas demasiado silenciado. Vida e pracer, ámbalas dúas cousas do máis normais e naturais no noso mundo. Se vimos de aí, do que as mulleres teñen embaixo, por que unha vez que chegamos ao mundo xa non se fala da vaxina?

Quizais esa pregunta do meu profesor que me fixo pasalo mal durante uns segundos, foi a que me levou a non ter medo a facer pública a miña enfermidade. Deime de conta do necesario que é rachar os silencios para normalizar moitas das cousas que se converteron en verdadeiros tabús e que, sen nos dar de conta, fan que sexamos menos felices. Ningunha muller se debería sentir avergoñada por falar da súa vaxina [nin un home do seu pene]. Xa van sendo horas de ver as cosas como o que son: unha vaxina é lo que é, un órgano máis.