Estoy convencida de que el 9 de diciembre de 2015 será de esas fechas de las que no me olvide por mucho que pase el tiempo. Esa tarde, en Barcelona, tenía el preoperatorio y en la misma sala de espera de la unidad de ginecología había otras dos chicas. Algo me decía que ellas también eran orquídeas. Una de ellas era catalana, la otra, de rasgos hindús. Paquistaní tal vez, quizás originaria de la India… Tenía claro que si tenía oportunidad, tanto si coincidíamos en la misma habitación como si no, tras la operación iría a verlas y hablaría con ellas.

A la catalana y a mí nos operaron con la técnica de Warthon, por lo que al día siguiente ya podíamos caminar por el pasillo. Sin embargo, a la chica paquistaní, que la operacion con la técnica de Vichetti, todavía no la dejaban salir a pasear. Así que fuimos nosotras dos a visitarla a su habitación y pronto descubrimos que se llamaba Sara y las tres, tal y como había imaginado el día anterior, éramos hermanas de lucha.

Lazos invisibles creados por ese hilo Rokitansky que tanto si seguimos en contacto como si dejamos de hablar en el futuro, siempre nos mantendrá unidas.

Pakistani-Bridal-Mehndi-Designs.jpg

Este es el texto que Sara se atrevió a compartir, su historia:

Me resulta difícil escribir sobre mí, no sé cómo describirme… Ni siquiera me puedo creer que vaya a escribir sobre mí… Nunca me habría imaginado que estaría compartiendo mi experiencia con nadie, pero Ana me animó a hacerlo. No sé ni cómo empezar.

Me llamo Sara y nací en Paquistán en una familia de clase media. Mi cutura, mi estilo de vida, todo es lo opuesto a Europa. En mi país las chicas como yo [Rokitansky] no tienen información suficiente sobre su enfermedad. Intentan ocultar al resto de la gente la enfermedad porque la sociedad es demasiado conservadora. La forma en la que la gente habla de la enfermedad no es la correcta, bromean sobre ello. Pero mi religión dice que todas las mujeres nacemos siendo iguales.

En una reunión de primos mi prima hizo un comentario sobre mí, sobre que no tenía la regla. Después pensé: «¿Por qué vine a este mundo?, ¿por qué habré nacido?». Pero no se lo conté a nadie. El tiempo fue pasando…Cuando tenía 17 años mi madre y mi hermana mayor me llevaron al médico. La doctora me vio y después de algunas pruebas, la primera frase que dijo de mi enfermedad fue: «Cuando te cases no vas a poder ser madre».

Me vine abajo, estaba destrozada. Solo pensaba en llorar. Fue un momento tan difícil, no puedo olvidarlo. Mis primos y mi familia me hicieron sentir todavía peor, pero mi hermana mayor, ella es un ángel… Me animó tanto… Cuando me vine a vivir a España mi hermana me llevó al médico pero yo no quería hacerme pruebas. Ella estaba allí para hacerme sentir mejor. El doctor me exploró y dijo que tendrían que operarme. Un año después me operé.

Era demasiado mayor cuando me di cuenta de que no era como el resto de chicas. Me sentí sola, incompleta, siempre desanimada, insegura… A veces mis amigas hablaban de la regla pero yo no podía decir nada. Cuando me preguntaban yo solo decía: «Venga chicas, pro favor, no hablemos de temas que no me gustan…». Me sentía avergonzada, pero Dios hizo que las cosas fuesen a mejor, sabe lo que es bueno para mí. Seguí creyendo en él durante mi tratamiento e incluso después de la operación cuando no me sentía bien.

Mi único pensamiento era que yo no era como el resto de chicas, pero cuando me ingresaron en el hospital conocí a una chica muy dulce. Me animó. Me habló de orquídeas. Me hizo sentir orquídea a mí también. Me sentí bien conmigo misma por primera vez. Me sentí como una chica normal, como las demás. Esa chica era tan amable y tan valiente. Cosas de las que no puedo hablar con nadie, las hablaba con ella.

Me ayudó tanto… Gracias a ella dejé de lado la negatividad. Ahora estoy bien, feliz. Sé que no puedo ser madre, no pasa nada. No tengo útero, está bien. He decidido que después de casarme prefiero adoptar a un niño. Mi madre y mi hermana están buscando a un buen marido para mí.

Por último, me gustaría darle las gracias a Ana y al doctor C. Un verdadero Supermán 🙂 Que Dios lo bendiga. Está haciendo un trabajo admirable. Solo quiero decir que somos como el resto de mujeres. Somos únicas. Dios nos bendice con características especiales y no nos damos cuenta de ello. Ahora soy feliz, vivo una vida feliz. Felicidad y alegría. Que Dios nos bendiga a todas

Si hay alguna orquídea que quiera hablar conmigo, que me escriba al siguiente correo: Saraorquids@gmail.com

Sara, 22 años. Paquistán


VERSIÓN GALEGA

Sara

Estou convencida de que o 9 de decembro de 2015 será desas datas das que non me esquecerei por moito que pase o tiempo. Es tarde, en Barcelona, me hacían el preoperatorio y en la misma sala de espera de la unidad de ginecología había otras dos chicas. Esa tarde, en Barcelona, tiña o preoperatorio e na mesma sala de espera da unidade de xinecoloxía había outras dúas rapazas. Algo me dicía que elas tamén eran orquídeas. Unha delas era catalana, a outra, de rasgos hindús. Tal vez aquistaní, quizais orixinaria da India… Tiña claro que se tiña a oportunidade, tanto se coincidíamos na mesma habitación coma se non, tras a operación iría a velas e falaría con elas.

Á catalana e a min operáronnos coa técnica de Warthon, polo que ao día seguinte xa podíamos camiñar polo corredor. Sen embargo, á moza paquistaní, que a operacion coa técnica de Vichetti, aínda non a deixaban saír a pasear. Así que fomos nós as dúas a visitala á súa habitación e pronto descubrimos que se chamaba Sara e que as tres, tal e coma imaxinara o día anterior, eramos irmás de loita.

Lazos invisibles creados por ese fío Rokitansky que tanto se seguimos en contacto coma se deixamos de falar no futuro, sempre nos manterá unidas.

Pakistani-Bridal-Mehndi-Designs.jpg

Resúltame difícil escribir sobre min, non sei como describirme… Nin sequera podo crer que vaia a escribir sobre min… Nunca imaxinaría que fose acabar compartindo a miña experiencia con ninguén, pero Ana animoume a facelo. Non sei nin cómo comezar.

Chámome Sara e nacín en Paquistán nunha familia de clase media. A miña cutura, o meu estilo de vida, todo é oposto a Europa. No meu país as rapazas coma min [Rokitansky] non teñen información suficiente sobre a enfermidade. Intentan agochar ao resto da xente a enfermidade porque a sociedade é demasiado conservadora. A forma na que a xente fala da enfermidade non é a correcta, bromean sobre ela. Pero a miña relixión di que tódalas mulleres nacemos sendo iguais as unhas das outras.

Nunha reunión de primos a miña prima fixo un comentario sobre min, sobre que non me viñera a regla. Despois diso só podía pensar: «Por que vin a este mundo?, por que nacín?». Pero non llo contei a ninguén. O tempo foi pasando… Cando tiña 17 anos a miña nai e a miña irmá maior levéronme ao médico. A doutora viume e despois dalgunhas probas, a primeira frase que dixo da miña enfermidade foi: «Cando cases non vas poder ser nai».

Derrubeime, estaba destrozada. Só pensaba en chorar. Foi un momento tan difícil, non puedo esquecelo. Os meus primos e a miña familia fixéronme sentir aínda peor, pero a miña irmá maior, ela é un anxo… Animoume tanto… Cando vin vivir a España a miña irmá levoume ao médico pero eu non quería facerme probas. Ela estaba alí para me facer sentir mellor. O doutor exploroume e dixo que terían que operarme. Un ano despois opereime.

Era demasiado maior cando me din de conta de que non era coma o resto de mozas. Sentinme soa, incompleta, sempre desanimada, insegura… Ás veces as miñas amigas falaban da regla pero eu non podía dicir nada. Cando me preguntaban o único que dicía era: «Veña rapazas, por favor, non falemos de temas que non me gustan…». Sentíame avergoñada, pero Deus fixo que as cousas fosen a mellor, sabe o que é bo para min. Seguín crendo nel durante o meu tratamento e incluso despois da operación cando non me sentía ben.

O meu único pensamento era que eu non era coma o resto de mozas, pero cando me ingresaron no hospital coñecín a unha rapaza moi doce. Animoume. Faloume de orquídeas. Fíxome sentir orquídea a min tambén. Sentinme ben conmigo mesma por primeira vez. Sentinme coma unha rapaza normal, como as demais. Esa moza era tan amable e tan valiente. Cousas das que non podo falar con ninguén, falábaas con ela.

Axudoume tanto… Gracias a ela deixei a negatividade de lado. Agora estou bien, feliz. Sei que non podo ser nai, non pasa nada. Non teño útero, está ben. Teño decidido que despois de casar prefiero adoptar a un meniño. A miña nai e a miña irmá están a buscar un bo marido para min.

Por último, gustaríame darlle as gracias a Ana e ao doctor C., un verdadeiro Supermán 🙂 Que Deus o bendiga. Está a facer un traballo admirable. Só quero engadir que somos coma o resto de mulleres. Somos únicas. Deus bendícenos con características especiais e non nos damos de cuenta diso. Agora son feliz, vivo unha vida feliz. Felicidade e alegría. Que Deus nos bendiga a todas

Se hai algunha orquídea que queira falar conmigo, que me escriba ao seguinte correo: Saraorquids@gmail.com

Sara, 22 anos. Paquistán


ENGLISH VERSION (ORIGINAL)

Sara

Pakistani-Bridal-Mehndi-Designs.jpg

It’s too difficult for me to write about myself, I don’t know how to describe myself… I can’t believe that I am going to write about my self… I didn’t thought that one day I would show my personal feelings to anyone, but Ana encouraged me to do so. So I have no idea of how I should start.

My name is Sara and I from Pakistan. I belong to a middle class joint family system. My culture, my life style, everything is opposite to Europe. Girls like me are so poor they do not have awareness about their illness. In my country every girl who is like me try to hide her illness from everyone because the people of my country are so conservative. The way people talk about this illness is just not right, they joke. But my religion said all women are born equal.

In a cousin’s gathering my cousin made a joke about myself, about me not having the period. I didn’t say a single word. Then I felt: «Why did I come to this world? Why was I born?» But I didn’t tell anyone. Time passed by… When I was 17 years old my mom and my big sister took me to the hospital. The lady doctor checked me and after some tests, the first sentence she said to me about my illness was: «When you get married you can’t be a mother»

I broke down, I felt miserable. I just wanted to cry. That moment was so difficult for me, I can’t forget it. My cousins and my family made me feel even worse. But my big sister, she is just like an angel… She supported me so much… When I moved to Spain my sister took me to the doctor but I didn’t like all those check outs. She was there to make me feel better. The doctor saw me and he said I needed an operation. So after 1 year i got operated.

I was too old when I realized I was not like other girls. I felt lonely, incomplete, all time disapointed, unconfident… Sometimes my friends talked about their periods and I couldn’t say a single word. When they asked anything to me I just said: «Ooooh guyz plz don’t discuss these things I don’t like…». I was way too embarrassed but God did everything better; he knows what is good for me. I believed on him even during my treatment and even after my surgery when I wasn’t feeling fine.

The only thing I had in my mind was that I was not like other girls, but when I was admitted in the hospital I meet a very sweet girl. She encouraged me. She gave me an example of orchids. I feel myself an orchid. I feel myself an orchid only due to Miss Ana. She is such a nice and a brave girl. That time I felt myself perfect. I felt that I am also like other girls, a normal girl. That girl was so, so, so, nice, she is so brave. There are a lot of things that I can’t disscuss with anyone, only I disscuss with that girl.

She helped me so much… Thanks to her I forgot all negativeness of my mind. Now i am perfectly alright, feeling so happy.  I know I can’t be a mother, there is no problem. I don’t have a uterus, it’s ok. I decided that after marriage I will prefer to adopt a child. My mom and sister are searching a nice husband for me.

Finally, I just want to say thanks to Ana and such a nice doctor C. He is like Superman 🙂 God bless him. He is doing such a great work. I just want to say from my experience that we are like other girls. We are unique girls. God blesses us with special features but we don’t realize. Now I am so happy, I am living a happy life. Happiness and joy. God bless us all.

If any orchid wants to talk to me then e-mail me on: Saraorquids@gmail.com

Sara, 22 years old. Pakistan