IMG_20151225_160956.JPG

Si quieres colaborar, esta es tu sección

Esta sección está pensada como un lugar de encuentro en el que dar voz a otras mujeres que nacieron con el Síndrome de Rokitansky.

Mi filosofía de vida está basada en intentar sacar siempre algo bueno de los tropiezos en el camino provocados por esas piedras grandes y pequeñas que aparecen de manera inesperada. Mi enfermedad, pese a los momentos de oscuridad vividos, que inevitablemente hubo, también me aportó muchos destellos de luz y es que se fueron apareciendo en mi sendero de lucha estrellas que me dieron esas dosis de fuerza que necesitaba.

Ni más ni menos que otras chicas como yo a las que conocí en mayo de 2015 a través de la asociación catalana AMAR (Barcelona). Parece que fue ayer cuando me puse en contacto con su fundadora y una semana más tarde formaba parte del grupo de Whatsapp «Estupendas». Ya no tenía esa sensación de ser la única en el Universo gracias a esas ocho chicas con las que tener la oportunidad de hablar y ser comprendida. De no haber sido por ellas seguramente no me habría llegado a operar seis meses más tarde, porque por aquel entonces la operación era una utopía para mí. Un primer encuentro virtual con mujeres que eran capaces de entender mi bagaje de altos y bajos, y que, sin saberlo, marcarían un antes y un después en mi vida. Pero no serían las únicas orquídeas.

En Barcelona, ciudad en la que bordé mi libertad, conocí en persona a tres chicas que estaban ingresadas porque también las habían operado después de esperas tan largas o más que la mía para por fin hacer su sueño realidad. Tres días de convivencia en habitaciones de hospital y de paseos por el pasillo de la unidad de ginecología del Clínic, en los que tuvimos tanto ataques de risa como anécdotas graciosas.

Rokitansky cayó como un torrente de agua sobre mi cabeza el día en que hizo acto de presencia, pero después de cuatro años de diluvios de los que tuve que protegerme para que no se me calasen los huesos, ahora el cielo está cubierto por las pinceladas de un arco iris que me ilumina con su luz.

Por eso me gustaría que esas chicas a las que he conocido dejen la huella de su pincel en esta página, y compartan su historia y que otras mujeres dispuestas a hablar también se animen a aportar el color de su paleta a este proyecto que con ilusión estoy llevando a cabo.

Todas aquellas mujeres que quieran colaborar ya sea firmando con su nombre real o bajo seudónimo, pueden escribirme a la siguiente dirección:

orquideas.rokitansky@gmail.com


VERSIÓN GALEGA

Outros testemuños

IMG_20151225_160956.JPG

Se queres colaborar, esta é a túa sección

Esta sección está pensada como lugar de encontro no que dar voz a outras mujeres que naceron coa Síndrome de Rokitansky.

A miña filosofía de vida baséase en intentar sacar sempre algo bo dos tropezos no camiño provocados por eses croios grandes e pequenos que aparecen de maneira inesperada. A miña enfermidade, a pesar dos momentos de oscuridade que me fixo vivir -porque os houbo, inevitablemente-, tamén me aportou moitos regueiros de luz a medida que foron aparecendo durante a miña andaina estrelas que me deron esa dose de forza que precisaba.

Estou a falar nada máis e nada menos que doutras rapazas coma min ás que coñecín en maio do 2015 a través da asociación catalana AMAR (Barcelona). Semella que ffoi onte cando me puxen en contacto coa súa fundadora e unha semana máis tarde xa formaba parte do grupo de Whatsapp «Estupendas». Xa non tiña esa sensación de ser a única no Universo gracias a esas oito mozas coas que tiven a oportunidade de falar e ser comprendida. De non ser por elas seguramente non estaría nun quirófano seis meses máis tarde, porque daquela a operación aínda era unha utopía para min. Un primeiro encontro virtual con mulleres que eran capaces de entender o meu faldro de altos e baixos, e que, sen sabelo, marcarían un antes e un despois na miña vida. Pero non serían as únicas orquídeas.

En Barcelona, cidade na que bordei a miña liberdade, coñecín en persoa a tres rapazas que ingresaran porque tamñen as operaran despois de esperas tan longas ou incluso máis que a miña para facer o seu soño realidade. Tres días de convivencia nas habitacións do hospital e de paseos polos corredores da unidade de xinecoloxía do Clínic, onde tivemos tanto ataques de risa coma anécdotas graciosas.

Rokitansky caeu coma un segundo diluvio universal sobre a miña cabeza o día no que fixo acto de presencia, pero despois de catro anos de torrentes de auga dos que me tiven que protexer para que o frío non me calase os ósos, agora o ceo está cuberto polas pinceladas dun arco da vella que me ilumina coa súa luz.

Por iso me gustaría que esas mozas ás que coñecín deixen a pegada do seu pincel nesta páxina, e compartan su historia e que outras mulleres dispostas a falar tamén se animen a aportar a cor da súa paleta a este proxecto que con ilusión estou a levar a cabo.

Todas aquelas mulleres que estean interesadas en colaborar ben asinando co seu noe real ou baixo seudónimo, poden escribirme á siguiente dirección:

orquideas.rokitansky@gmail.com


ENGLISH VERSION

Other testimonies

IMG_20151225_160956.JPG

If you want to participate, this is your place

This section was created as a place to give voice to other women who were born with the Rokitansky Syndrome.

My philosophy of life is based on looking always on the bright side even if you fall down during your journey because of big and small stones that make you trip unexpectedly. My condition, despite the dark moments I experienced, brought rays of sun and there were also stars popping out on the sky to give me the dose of strength I needed to keep on walking.

Those points of light are the Rokitansky girls that I met in May 2015 through the asociation AMAR (Barcelona). It seems that it wasn’t that while ago when I contacted the founder and I was part of the Whatsapp group «Estupendas» [Wonderful]. I dind’t feel anymore like the only one in the whole Universe thanks to the eight girls I had the chance to talk to and feel understood. If it hadn’t been for them, I am sure I hadn’t been in an operating room six months later. By that time the surgery was utopia. That was my first virtual encounter with women who were able to understand my grounding of ups and downs. They didn’t know it, but they changed my life. But they were not the only orchids.

In Barcelona, the city where I embroided my liberty, I met in person three girls who were admitted because they had also been operated on after having waiting the same or more than me to make their dream come true. Three days of living together in our rooms at the hospital and walking along the hallway of the gynecology unit at the Clínic, where we both burst out laughing and had so many anecdotes to remember.

Rokitansky was like pouring rain knocking down over my head the day it first appeared, but after four years of downpours I had to protected my self from to prevent an everlasting flue, now the sky is covered by the brush-strokes of a rainbow that shines bright.

That’s the reason why I would like those girls I have met to leave their print on this page and that both them and other women who also want to speak out, share the colors of their own palette.

All those women willing to participate either signing their texts with their name or under a nickname, they can send me their writings to the following address:

orquideas.rokitansky@gmail.com