En el mes de mayo de 2015 sentí la necesidad de escribir mi historia, de poner en papel la larga trayectoria como mujer Rokitansky desde que a los 15 años fui diagnosticada con una enfermedad que hasta entonces desconocía por completo.

En un primer momento escribía para mí, como terapia para superar algo que, aunque lo negase, me afectaba más de lo que creía. Conforme iba avanzando, me di cuenta de que ese testimonio personal que en un principio no tenía pensado compartir, podía ayudar a otras mujeres Rokitansky.

Me asustaba la idea de sacar mi secreto a la luz, de «desnudarme» ante muchas -demasiadas- personas, pero al mismo tiempo me daba cuenta de lo mucho que merecía la pena. Si mis palabras servían para que otras mujeres no tuviesen que pasar por lo que yo había pasado, entonces estaba dispuesta a hablar bien alto.

Además, realmente, ¿a qué tenía miedo?, ¿a ser yo misma?, ¿a mostrarme tal y como soy? Compartir mi historia era también la oportunidad de sentir esa sensación de empoderamiento, de ser más yo que nunca y sentirme orgullosa de ello. Mi vida no corría peligro por hacer pública mi historia, hablar no ponía en riesgo mi seguridad ni la de mis familiares o amigos. Muchas mujeres rompieron otros muchos silencios aun sabiendo que sí podían pagar un alto precio por hablar. Ellas sin duda fueron las que me dieron el empujoncito final para atreverme a poner mi grano de arena y tal vez con mis palabras llegar a liberar de parte de su carga a mujeres Rokitansky.

En esta sección iré publicando cada semana un capítulo de mi novela De cuando descubrí que era orquídea en un jardín de rosas. 


VERSIÓN GALEGA

A novela

No mes de maio de 2015 sentín a necesidade de escribir a miña historia, de poñer en papel a longa andaina como muller Rokitansky desde que aos 15 anos fun diagnosticada cunha enfermidade que ata entón descoñecía por completo.

Nun primeiro momento escribía para min, como terapia para superar algo que, malia negalo, afectábame máis do que cría. Conforme ía avanzando, dinme de conta de que ese testemuño persoal que nun principio non tiña pensado compartir, podía axudar a outras mulleres Rokitansky.

Asustábame a idea de sacar o meu segredo a la luz, de «espirme» diante de moitas -demasiadas- persoas, pero ao mesmo tempo dábame de conta do moito que merecía a pena. Se as miñas verbas servían para que outras mulleres non tivesen que pasar polo que eu pasara, entón estaba disposta a falar ben alto.

Ademais, realmente, de que tiña medo?, a ser eu mesma?, a amosarme tal e coma son? O feito de compartir a miña historia tamén era a oportunidade de sentir esa sensación de empoderamento, de ser máis eu ca nunca e sentirme orgullosa.  A miña vida non corría perigo por facer pública a miña historia, falar non poñía en risco a miña seguridade nin a de meus familiares ou amigos. Moitas mulleres romperon outros moitos silencios aínda sabendo que si podían pagar un alto prezo por abrir a boca. Elas sen dúbida foron as que me deron ese pulo final para atreverme a pór o meu gran de area e talvez chegar a liberar de parte da súa carga a mulleres Rokitansky coas miñas verbas

Nesta sección irei publicando cada semana un capítulo da miña novela O día que descubrín que era orquídea nun xardín de rosas. 


ENGLISH VERSION

The novel

In May 2015 I felt the need to write my story, I felt I had to print on paper my long journey as a Rokitansky woman since I was diagnosed at the age of 15 with a condition that it was completely unknown until then.

At the beginning I just wrote for me, as a therapy to get over something that even though I used to deny it, it affected me more than what I thought. The more I wrote, the more I realized that my personal testimony -which I hand’t thought of sharing with the world- could help other Rokitansky women.

I was scared about the idea of making my secret public, what would happen if I showed my real self to many -too many-people? However, at the same time, I also knew that it was worth it. If my words had the power of preventing other women from facing all the challenges I had to fight against, I was ready to speak out loud.

And, actually, what was I afraid of? Was I scared of being my own self? Was I scared of being the way I am? Sharing my story it was also the opportunity of feeling empowered for the first time and of being more loyal to my self than ever and feeling proud. My life was not at risk if I made my story public and speaking out was not gonna be a danger for my relatives or friends, either. Many women have broken many other silences despite the fact of being aware of the price to pay. They gave me that last push that made me be brave enough to give my grain of salt and help other Rokitansky women lift less weight on their backs.

In this section I will publish each week a chapter of my novel The day I discovered I was an orchid in a garden of roses.

 

 

 

Deja un comentario